Mediation en arbitrage spelen een rol bij het oplossen van geschillen buiten de rechtbank. Deze methoden van conflictoplossing zijn toegesneden op de trend van juridische bijstand en helpen partijen bij het oplossen van geschillen in overeenstemming met de behoeften van beide partijen. Zij houden rekening met persoonlijke of zakelijke belangen die niet door de rechter kunnen worden behartigd. Hoe komt het dan dat de partijen de laatste jaren eerder geneigd zijn om zich meer op bemiddeling te richten in plaats van op arbitrage of procesvoering? Het is algemeen bekend dat bindende arbitrage vaak wordt gezien als een methode om naar de rechter te stappen, aangezien het altijd formeler, tijdrovender en duurder is dan mediation; zodanig dat de uiteindelijke beslissingsbevoegdheid wordt overgedragen aan een derde partij.
Wat is arbitrage?
Bij arbitrage beslist een rechter op basis van het recht en de feiten die tot eenzijdig resultaat kunnen leiden; en is het aantal tegenstanders toegenomen, in die zin dat partijen verplicht zijn om met hun advocaten en een derde-beslisser door te gaan die het vonnis zal opleggen.
Om deze redenen overtuigen bedrijfsjuristen de partijen er vaak van om pas tot arbitrage over te gaan nadat onderhandelingen of bemiddeling is mislukt. Het hele idee van mediation is om gebruik te maken van een neutrale derde partij om een deal tussen de partijen te faciliteren. Bemiddeling is een voorkeursbehandelingstechniek, omdat het meer gericht is op de partijen in de richting van een schikking door middel van compromissen en onderhandelingen. Het heeft het voordeel dat de partijen naar elkaar worden geheroriënteerd, niet door hen regels op te leggen. Het helpt de partijen bij het bereiken van een nieuwe gedeelde perceptie van hun relatie met een vernieuwende visie die hun houding ten opzichte van elkaar zal bijsturen.
Waarom mediation?
Wanneer partijen bemiddelen, kunnen hun relaties worden hersteld; niet alle relaties zullen echter overleven wanneer het conflict escaleert tot een juridisch geschil en niet alle relaties zouden moeten escaleren. In dit scenario is de houding van de mediators ook van belang voor de partijen en de raad, omdat zij een “pre-dispuut” methode van communicatie kunnen starten door het begrijpen en samenwerken van de verharde en tegengestelde houdingen die voortkomen uit actieve geschillen.
Dit werkt echter alleen als de partijen in het bemiddelingsproces niet stevig verankerd zijn in hun positie, en een sterke principiële houding hebben, of het idee hebben dat een proces de enige manier is waarop zij hun doelen zullen bereiken. Kortom, bemiddeling is een van de beste manieren om geschillen op te lossen, maar alleen als de partijen bereid zijn om compromissen te sluiten in het belang van het vermijden van transactiekosten en het kwantificeren van een tastbaar verlies of winst.